Seven Psychopaths - هفت روان پریش

خلاصه داستان :

یک فیلمنامه نویس که در حال نوشتن جدید ترین کار خود با الهام از چند قاتل روانی است، به خاطر دزدیده شدن سگ یکی از تبهکاران بزرگ شهر توسط دوستش بیلی درگیر ماجرایی پیچیده می شود.

* * *

قاتل های روان پریش اکنون سالهاست که در حافظه سینمایی ما جایگاه ثابتی پیدا کرده اند. از آثار هارر و اسلشر درجه B گرفته تا داستان های تارنتینو و کوئن ها، طیف گسترده ای از این شخصیت ها ترسیم می کنند. حتی دیگر امروز می توانیم این دسته از ناهنجارترین افراد اجتماع را به عنوان قهرمان بپذیریم و داستان هایشان را با اشتیاق دنبال کنیم. چند سالی است که کارگردانی به نام مارتین مک دونا با اولین اثر خود در بروژ به ما فهمانده که هنوز سینمای کارگردانان مریض و پریشان حال زنده است. مریض و پریشانی که نه توهین است و نه بار حقارت دارد و طرفداران تارنتینو شاید به خوبی این آشفته حالی را درک کنند. حال بعد از چهار سال مک دونا که به ادعای بسیاری از بزرگ ترین نمایشنامه نویسان زنده ایرلندی است، اثر دیگری با مشتی قاتل روانی ساخته است. شاید در نگاه اول از حضور این همه بازیگر معروف و عنوان فیلم که به هفت شخصیت به قول معروف کول اشاره می کند یاد سری اکسپندبلز و فیلم های اکشن دسته چندم بیوفتیم با این حال باید منتظر باشید تا خود فیلم نظرتان را عوض کنید.داستان فیلمنامه نویسی را نشان می دهد که قصد نوشتن فیلمنامه عده ای قاتل روانی را دارد و در اصل با آنها ملاقات می کند و فیلمنامه ای که می خواهد بنویسد به گونه ای برایش در طی ماجرا اتفاق می افتد. قاتل ها مانند نمونه های قبلی خود در فیلم های دیگر نیستند. مک دونا توانسته با نگاهی شخصی و به شدت دنبال پذیر آنها را بسازد. او از زبان کاراکتر های خود صحبت می کند و هرکدام از آنها را مهره ای برای آب کش شدن صرف در برابر گلوله ها قرار نداده است. هنر مک دونا در این گونه شخصیت پردازی به سابقه تئاتری او نیز باز می گردد. گرچه خود مک دونا در مصاحبه ای گفته که سینما را ابزار بیان بهتری برای خود می داند ولی هنرش در اینگونه شخصیت پردازی و ساختار دراماتیک آثارش تا حد زیادی به سابقه اش در تئاتر باز می گردد. فیلم با آدم های عجیبی سر و کار دارد و فیلم عجیبی نیز هست. فیلمی که نمونه اش کمتر یافت می شود و معلوم است کارگردانش هم از دیدن دوباره اثر خود هربار بیشتر لذت می برد. اکنون می توان گفت قاتل های روانی که دلقک بازی در نمی آورند ولی از آدم کشتن تا حاضر جوابی هایشان، کمدی و تا حد زیادی عجیب است هنوز بازنشته نشده اند پس قدری دیگر شما هم با کارگردان از تماشای فیلم لذت ببرید.

از نگاه منتقدین:

-         دیوید دنبی، نیویورکر: از آن دسته فیلم های شلوغ و پلوغ و غیرمعمولی که می تواند شما را تا مدتی از حال خراب نجات دهد.

-         ریچارد روپر: بهترین اوقاتی بود که امسال در سینما گذرانده بودم.

-         کریستوفر اُر، آتلانتیک: هر جای فیلم که حس می کنیم مک دونا ، که فیلم را کارگردانی هم کرده است، در حال به بن بست رسیدن در فیلمنامه است ، ناگهان ما را به قلمرویی بسیار تازه می برد.

-         دیوید کالاهان، تایم آوت: مک دونا از تارنتینو کمتر غرق در فیلم ها و فرهنگ عامه و از کافمن کمتر مستعد این است که چاله های داستانی خود را پنهان کند.

 

از گوشه و کنار :

-         در صحنه گورستان ، بر سنگ قبری که جک پشت آن پناه می گیرد، نام رورک نوشته شده است. میکی رورک قرار بود جزو بازیگران اصلی فیلم باشد ولی به خاطر اختلاف نظر با کارگردان از پروژه کنار کشید. نقش پیشنهاد شده به او را در فیلم وودی هارلسون بازی می کند.

-         در فیلمنامه اصلی قرار بود شیت زو در صحنه های پایانی مورد اصابت گلوله قرار بگیرد. با این حال مسئولین استودیو اصرار کردند که صحنه های خشونت بر علیه حیوانات از فیلمنامه حذف شوند. بیلی در صحنه قبرستان اینگونه به این قضیه اشاره میکند که: "خرگوش او فرار می کند ، چون شما نمی توانید حیوانات را بکشید، فقط زن ها"

-         در اواخر فیلم هانس کاراکتر کریستوفر واکن فاش می کند که او در واقع کویکر انتقام جوست که همانطور که بیلی برای مارتی تعریف کرده بود در صحرا سرگردان می شود. این سرگردانی کویکر شباهت بسیاری به سرگردانی هری دین استنتون در اول فیلم پاریس تگزاس دارد. خود هری دین استنتن نقش کویکر را در داستان ذهنی بیلی بازی می کند

محمدرضا برادری

* * *

هفت روان پریش

کارگردان و فیلمنامه نویس: مارتین مک دونا

فیلم بردار:بن دِی ویس

موسیقی:کارتر بورول

بازیگران: کالین فارل ، سم راک وِل ، اَبی کورنیش ، کریستوفر واکن